Klub walki
Klub Walki
- Strona główna
- Klub walki
Co to jest grappling?
Grappling, walka na chwyty – rodzaj walki wręcz wykorzystujący techniki chwytów, tj. dźwignie, rzuty (obalenia), duszenia; zabronione są w niej uderzenia.
Słowo „grappling” (także „grapling”) to neologizm pochodzący z języka angielskiego. Często używany w Polsce termin „style chwytane” jest niezgodny z polską gramatyką. Potocznie określa się te style jako „chwyciarstwo”, jednakże termin ten, choć słowotwórczo poprawny, ma charakter ironiczno-żartobliwy. Osobę walczącą za pomocą chwytów określa się jako grapplera, bądź chwytacza.
Nowoczesną formą walki na chwyty, otwartej dla przedstawicieli dowolnego stylu tego typu są zawody submission fighting. Przeciwieństwem walki na chwyty jest uderzanie (ang. striking). Poszczególne style walki na chwyty znacząco różnią się sposobem walki i wykorzystywanymi technikami. Najskuteczniejsze okazują się połączenia stylów, które się uzupełniają w poszczególnych strefach walki (np. judo w walce stojąc i brazylijskie jiu-jitsu w parterze).
Style oparte na chwytach to m.in.:
- brazylijskie jiu-jitsu (BJJ)
- jiu-jitsu
- judo
- luta livre
- sambo
- zapasy
Style oparte na chwytach są wykorzystywane w większości konfrontacji międzystylowych (MMA i vale tudo), gdzie stanowią skuteczny środek przeciwko stylom opartym na uderzeniach (takich jak boks, kick-boxing czy karate).
Mieszane sztuki walki MMA
Mieszane sztuki walki (MMA, Mixed Martial Arts) – dyscyplina sportowa, w której zawodnicy sztuk i sportów walki walczą wręcz przy dużym zakresie dozwolonych technik (w zasadzie dopuszcza się wszystkie techniki dozwolone w innych sportach walki bez broni). Mieszane sztuki walki wyrażają jeden ze współczesnych kierunków rozwoju sztuk walki – zapewnienie widowiska sportowego, w którym walka toczy się przy jak najmniejszych ograniczeniach, ale jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka śmierci i poważnych, trwałych obrażeń ciała.
Nazwa „Mixed martial arts” niekiedy jest błędnie stosowana zamiennie z określeniem „vale tudo” (tak nazywały się organizowane w Ameryce Południowej turnieje, od których wywodzą się współczesne mieszane sztuki walki). Zawody w formule vale tudo charakteryzują się jednak o wiele mniejszą liczbą ograniczeń, a sama nazwa nie jest określeniem sportu czy sztuki walki.
Walki MMA pierwotnie określano ze względów marketingowych (zwłaszcza w USA) również jako „No Holds Barred” (NHB), czyli „bez chwytów zabronionych”. Stąd niekiedy mieszane sztuki walki do dziś nazywane są „walkami bez reguł”. Jest to mylący termin, gdyż jak w każdej dyscyplinie sportu i w tej obowiązują ściśle określone reguły współzawodnictwa.
Niektórzy dziennikarze sportowi używają również terminu wszechstylowa walka wręcz.
W typowych walkach MMA dozwolone są rzuty, ciosy pięściami, dźwignie, duszenia, kopnięcia i walka w parterze. O wyniku pojedynku decyduje nokaut (również techniczny), poddanie się oraz, jeśli walka nie zakończyła się przed czasem, decyzja sędziów. W zależności od regulaminu danych zawodów niekiedy dopuszczalnym rozstrzygnięciem może być też remis.
Oktagon
Walki odbywają się na zwykłym ringu bokserskim lub na ringach różnych kształtów otoczonych siatką, która zapobiega wypadaniu zawodników poza miejsce walki (potocznie zwanymi „klatkami”, co u niektórych osób postronnych wzbudza negatywne skojarzenia z walkami zwierząt). Ośmiokątny ring używany przez UFC jest określany „oktagonem” (nazwa jest zastrzeżonym znakiem towarowym).
W walkach MMA zabronione są techniki stwarzające znaczne niebezpieczeństwo dla zdrowia zawodników. W regulaminach większości organizacji czy zawodów zakazane jest zwykle: gryzienie, zahaczanie (wkładania palców w otwory fizjologiczne, np. usta czy nos), atakowanie genitaliów, oczu i krtani, uderzanie głową, uderzanie w kręgosłup, stosowanie dźwigni na małe stawy, czyli palce. Często organizatorzy wprowadzają dodatkowe ograniczenia, zabraniając np. ciosów łokciami, dźwigni na kręgosłup, dźwigni skrętowych na kolana, wykonywania rzutów skutkujących upadkiem rywala na głowę albo kopnięć w parterze. Jeszcze bardziej restrykcyjne reguły obowiązywały dawniej w niektórych japońskich organizacjach (np. Pancrase czy RINGS), gdzie zabronione były uderzania w parterze, czy też uderzania zaciśniętą pięścią.
Zawodnicy zawsze muszą posiadać ochraniacze na zęby oraz rękawice (zwykle cienkie, umożliwiające chwytanie). Niekiedy dopuszcza się również stosowanie nagolenników lub ochraniaczy na kolana.
Trening mieszanych sztuk walki
W mieszanych sztukach walki praktykuje się tzw. trening przekrojowy, przygotowujący zawodnika do walki zarówno w stójce, jak i w parterze oraz zwarciu. Akcentowana jest w nim umiejętność płynnego przechodzenia między tymi trzema dystansami. Generalnie boks (włączając w to kick-boxing, boks tajski) w połączeniu z grapplingiem (zapasy, sambo, judo, jujutsu, brazylijskie jiu-jitsu) stanowią podstawę niemal każdego treningu mieszanych sztuk walki. Rzadziej stosuje się elementy karate kyokushin czy taekwondo. Style tradycyjne, takie jak wushu, czy karate tradycyjne, okazują się zwykle w MMA nieskuteczne ze względu na inne cele i strategie walki.
Czym jest BJJ
Brazylijskie jiu-jitsu (bjj) to jeden z wielu stylów wyrosłych z japońskiego jujutsu, który zaczął się rozwijać w Brazylii na początku XX wieku. Jego twórcami są członkowie rodziny Gracie, którzy pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku zdołali rozpropagować swój system na całym świecie dzięki spektakularnym zwycięstwom odnoszonym w walkach z minimum reguł.
Kluczową cechą bjj jest ukierunkowanie na skuteczność w realnej walce, dzięki czemu jako jedyny pojedynczy styl bjj mogło odnosić sukcesy w vale tudo, czy rywalizacji mma. Efektywność bjj wynika z głęboko przemyślanego systemu punktacji, który odzwierciedla techniki, sytuacje oraz pozycje charakterystyczne dla realnej walki. Dzięki temu stylista bjj uczy się na treningach stosowania takich środków technicznych i takiej strategii walki, które bez większych zmian będzie mógł wykorzystać podczas każdego starcia.
Unikalną cechą bjj jest oparcie go na analizie rzeczywistych starć ulicznych i walk z wyzwania, a nie na przekonaniu, jak powinna wyglądać realna walka. Bracia Gracie swój system wykuwali nie w zaciszu sal treningowych, tylko w ogniu realnej walki, w licznych pojedynkach zbierając wiedzę o tym, jak przebiega rzeczywiste starcie i czego się można w takiej sytuacji spodziewać. Okazało się, że przebieg takiej walki jest zwykle podobny, dzięki czemu można stworzyć taką strategię, która będzie się sprawdzała w rzeczywistej walce bez reguł i sędziego. Taka strategia – specyficzna dla bjj – rzeczywiście powstała i w największym skrócie można ją przedstawić jako dążenie w walce do zajęcia takiej pozycji, z której daje się maksymalnie kontrolować przeciwnika, co z kolei umożliwia zadanie mu maksymalnych strat przy zminimalizowaniu własnych. Więcej na ten temat można znaleźć w zakładce o walce pozycyjnej.
Atuty bjj
Do najważniejszych atutów brazylijskiego jiu-jitsu, wyróżniających je z grona innych sztuk walki, można zaliczyć:
- posiadanie efektywnej strategii sprawdzającej się w realnej walce,
- metodykę treningu pozwalającą z pełną siłą ćwiczyć na oporującym przeciwniku te same techniki, które są wykorzystywane w realnej walce,
- system punktacji w walce sportowej odzwierciedlający techniki, sytuacje oraz pozycje charakterystyczne dla realnej walki,
- minimum ograniczeń nakładanych na walczących (głównym zadaniem sędziego w walce sportowej jest liczenie punktów i pilnowanie, by zawodnicy nie wyszli poza pole walki).
Kluczem jest tu pojęcie „walki realnej”, czyli walki toczonej z minimum ograniczeń, bo choć np. judo również posiada metodykę treningu pozwalającą ćwiczyć z pełną siłą, to wyłącznie z innym judoką, a bokserskie punktowanie lewym prostym na pewno nie zatrzyma zapaśnika.
DOŁĄCZ DO NASZEGO FACEBOOKA,
ABY BYĆ NA BIEŻĄCO
